Tekst ten dedykuję p. Viridianie z podziękowaniem za życzliwość. Jestem pewna, że zna Pani jej twórczość, tak jak większość dziewcząt i kobiet niezależnie w jakim są wieku. Pozdrawiam.


Kanada  ma jeszcze jeden skarb o którym wiedzą wszystkie małe  i duże  Panie, jest to  dziedzictwo Lucy Moud Montgomery, słynnej pisarki i autorki cyklu powieści  o Ani z Zielonego Wzgórza . 

Lucy Moud Montgomery (żyła 30. 11.1874 – 24 04.1942) urodziła się na wschodnim wybrzeżu Kanady, a dokładnie na Wyspie Księcia Edwarda. Bardzo wcześnie została sierotą; kiedy jej  matka zmarła na gruźlicę, miała zaledwie  21  miesięcy. Ojciec się ożenił po raz drugi i wyjechał na zachód Kanady, a Lucy  został pod opieką dziadków. 

Montgomery jest kanadyjską  autorką  najbardziej znaną  ze zbioru powieści, esejów, opowiadań i poezji, który rozpoczął się w 1908 roku powieścią  Anią z Zielonego Wzgórza. Opublikowała 20 powieści, 530 opowiadań, 500 wierszy i 30 esejów. 

Ania z Zielonego Wzgórza odniosła natychmiastowy sukces; tytułowa bohaterka, sierota Anne Shirley, zapewniła Montgomery sławę za jej życia i zapewniła jej międzynarodową rzeszę fanów. Akcja większości powieści rozgrywała się na Wyspie Księcia Edwarda, a te miejsca w najmniejszej prowincji Kanady stały się literackim zabytkiem i popularnym miejscem turystycznym – a mianowicie farma Zielonego Wzgórza,  jest dziś genezą Parku Narodowego Wyspy Księcia Edwarda.

Lucy Moud Montgomery była dość urodziwą i ciekawą postacią,  miała duże powodzenie u młodzych mężczyzn z którymi się spotykała, ale będąc wychowaną w  wiktoriańskiej atmosferze  i presbiteriańskiej religii, zachowywała się  z dystansem od przygód miłosnych.

Krótko po śmierci babci w 1911 r. Montgomery poślubiła Ewena MacDonalda (1870–1943), prezbiteriańskiego pastora  i jako  małżeństwo  przenieśli się do Ontario, gdzie jej mąż zajął  stanowisko pastora  kościoła prezbiteriańskiego św. Pawła w Leaskdale ( w  dzisiejszym Uxbridge Township), również powiązanego z kongregacją w pobliskim Zephyr. 

Montgomery napisała kolejnych 11 książek w posiadłości Leaskdale, w której, jak skarżyła się, nie ma ani łazienki, ani toalety. Kongregacja sprzedała później obiekt, który obecnie jest Narodowym Miejscem Historycznym Leaskdale Manse. 

Jej mąż, Ewan MacDonald nie był szczególnie inteligentny ani nie interesował się literaturą. Montgomery napisała w swoim pamiętniku: „Nie chciałabym go za kochanka, ale  mam nadzieję, że znajdę w nim przyjaciela”. 
Po ślubie spędziła miesiąc miodowy w Anglii i Szkocji, która była dla niej szczególnie interesująca, ponieważ była dla niej „Starym Krajem” – romantyczną krainą zamków, surowych gór, lśniących dolin, jezior i wodospadów, które była ojczyzną jej przodków.

Z kolei rodzice MacDonalda przybyli do Kanady po eksmisji w Highland Clearances i on nie miał ochoty odwiedzać „Starego Kraju”. Żona musiała go zaciągnąć na wyspę Skye, siedzibę klanu MacDonald, gdzie MacDonaldowie niegdyś rządzili jako Lordowie Wysp. MacDonaldowie byli góralami mówiącymi po gaelicku, podczas gdy Montgomery  byli mieszkańcami nizin anglojęzycznymi, co może wyjaśniać odmienne podejście, jakie para miała wobec Szkocji.

Małżonkowie  Lucy Montgomery i  Ewan MacDonald mieli trzech synów; drugi urodził się martwy. Montgomery wierzyła, że ​​jej obowiązkiem jako kobiety jest zadbanie o to, by jej małżeństwo się udało, chociaż podczas wizyty w Szkocji zażartowała reporterowi: „Te kobiety, które Bóg chciał ukarać, uczynił żonami duchownych”. 

Wielki wzrost twórczości Montgomery w Leaskdale jest wynikiem jej potrzeby ucieczki od trudów prawdziwego życia.
W latach 1909–10 Montgomery wykorzystała swoje szkocko-kanadyjskie dziedzictwo i wspomnienia z lat młodości, pisząc powieść z 1911 r. "The Story Girl".

 Lucy młodość spędziła u dziadków,  w szkocko-kanadyjskiej rodzinie, w której często opowiadano szkockie opowieści, mity i legendy, więc wykorzystała to jako tło do stworzenia postaci 14-letniej Sary Stanley, utalentowanej gawędziarki, która była „wyidealizowanym „wersja jej własnej nastoletniej wersji”. 

Podczas I wojny światowej Montgomery, była przerażona doniesieniami o „gwałcie na Belgii” w 1914 r.
W Leaskdale, jak wszędzie w Kanadzie, odbywały się spotkania rekrutacyjne, podczas których duchowni, tacy jak wielebny MacDonald, mówili o cesarzu Wilhelmie II jako o uosobieniu zła, szczegółowo opisywali „gwałt na Belgii” i prosili o młodych mężczyzn zgłosić się na ochotnika do walki na rzecz Kanady, Imperium Brytyjskiego i sprawiedliwości, w ramach czegoś, co wówczas określano jako krucjatę przeciwko złu.

Montgomery przeżyła kilka ciężkich okresów, próbując poradzić sobie z obowiązkami macierzyńskimi i życiem kościelnym, a także w obliczu napadów melancholii religijnej (endogennej dużej depresji) i pogarszającego się stanu zdrowia męża.

 W 1918 roku Montgomery została dotknięta prawie śmiertelnie, przez pandemię hiszpańskiej grypy, która w latach 1918–1919 zabiła od 50 do 100 milionów ludzi na całym świecie.

 Montgomery napisała w swoim pamiętniku o zarażeniu hiszpańską grypą: „Leżałam w łóżku przez dziesięć dni. Nigdy w życiu nie czułam się tak chora i słaba”, a następnie wyraziła podziękowania Bogu i przyjaciołom za pomoc jej przetrwać tę ciężką próbę.  

Małżeństwo Montgomery nie było szczęśliwe. Mąż cierpiał na depresję. Wielebny Ewen MacDonald, dobry kalwinista wierzący w przeznaczenie, nabrał przekonania, że ​​nie jest jednym z „wybranych”  przez Boga do nieba, co doprowadziło go do spędzania godzin w depresji i wpatrywania się w przestrzeń. Wielebny MacDonald często mówił swojej żonie, że lepiej by było  gdyby  ona i ich dzieci nigdy się nie narodziły, ponieważ one również nie należały do ​​„wybranych” i wszyscy po śmierci pójdą do piekła, głęboko  wierzył, że wszyscy byli do tego przeznaczeni i znaleźli się wśród „potępionych”. 

MacDonald odmówił pomocy w wychowaniu dzieci i pracach domowych i oddał się chaotycznej, lekkomyślnej jeździe, jakby celowo próbował zginąć w wypadku samochodowym, co być może rzeczywiście miało miejsce.  Sama Montgomery popadła w depresję z powodu postępowania męża, często pisząc, że żałuje, że nie wyszła za kogoś innego.

Montgomery napisała w swoim pamiętniku, że nie mogła znieść patrzenia na twarz męża, kiedy miał ten „okropny kretynski wyraz twarzy”, gdy godzinami wpatrywał się tępo w przestrzeń.

Montgomery była tak zdenerwowana obojętnością męża na jej cierpienie, że rozważała rozwód (coś, co było bardzo trudne do uzyskania w Kanadzie do 1967 r.; między 1873 a 1901 r. były tylko 263 rozwody na sześciomilionową populację). Ostatecznie Montgomery zdecydowała, że ​​jej chrześcijańskim obowiązkiem jest sprawienie, aby jej małżeństwo przetrwało.

W 1935 roku, po przejściu męża na emeryturę, Montgomery przeprowadziła się do Swansea w Ontario, na przedmieściach Toronto, kupując dom, który nazwała Journey's End  (Koniec Wedrówki),   na wschodnim  brzegu rzeki Humber. Montgomery nadal pisała i (oprócz pisania innych materiałów) wróciła do pisania o Annie po 15-letniej przerwie, wypełniając wcześniej niezbadane luki w chronologii, którą opracowała dla tej postaci. 

3 czerwca 1935 roku król Jerzy V mianował Lucy  Montgomery  oficerem Orderu Imperium Brytyjskiego (OBE).

24 kwietnia 1942 roku Montgomery została znaleziona martwa w swoim łóżku w swoim domu w Toronto. Główną przyczyną śmierci odnotowaną w akcie zgonu była zakrzepica wieńcowa. Jednak we wrześniu 2008 roku jej wnuczka, Kate Macdonald Butler, ujawniła, że ​​Montgomery cierpiała na depresję – prawdopodobnie w wyniku opiekowania się przez dziesięciolecia chorym psychicznie mężem – i mogła zakończyć swoje życie w wyniku przedawkowania narkotyków. Jej mąż umarł w 1943 roku.